Albania na przypale

[Yummy]

Wpis nr 1 , dalsze powstaną, mój projekt relacji usunął się z komputera, więc piszę to drugi raz

 

Dystans: 3320 km. (Obecny przebieg Bandita to 118 099, więc nóweczka.)

Dni jazdy: 7 (tylko jakaś godzinka w deszczu)

Ogólnie dni: 14

Kraje: Rumunia (1 nocleg na dojeździe) – Bułgaria (tranzyt) – Macedonia (2 noclegi na dojeździe, jeden z nich wymuszony, 1 na powrocie) – Albania reszta noclegów

 

Wyjazd bez namiotu, noclegi w cenach 14 – 38 euro

 

Awarie tak owszem, na części i robotę wydane 370 euro (z czego robota 15)

 

Problemy zdrowotne owszem tak, 200 zł wydane, a finalnie pomogła woda utleniona i dezynfektant

Oparzeń słonecznych brak. 

 

Przypałowych akcji... zdecydowany mój rekord.

 

Sytuacji niebezpiecznych, podbramkowych - brak

Przejażdżek Porsche Cayenne: 1

Poznanych fajnych ludzi: 7 

 

Płaciłam na bramkach na autostradzie tylko w Macedonii. Tam, gdzie są winiety, nie kupowałam winiet.

 

Za mosty na Dunaju motocykle nie płacą.

 

Sytuacja na granicach:

RO/BG – szybki rzut oka na dowód osobisty i rejestracyjny, dokąd jedziesz? Tranzyt Albania, dziękuję do widzenia

BG/MK – podobnie jak wyżej, z tym że nie miałam wydrukowanej mojej zielonej karty i policjant ogarniał dla mnie internet, żeby móc mi ją wydrukować

MK/AL – jak ta pierwsza, o ZK nawet nie zapytali

powrót:

AL/MK – Sprawdził ZK, nie było problemu, że to zdjęcie w jakości Nokii 3510

MK/BG - Macedończyk zapytał mnie, czy Polska jest w Unii i gdzie mam paszport. Powiedziałam, że nie potrzeba paszportu. Z Bułgarem miło porozmawiałam, powiedziałam, że mieszkam w Rumunii i wracam do domu, że tylko tranzyt, więc nie mam testu. Na pytanie ile mam godzin na przejazd machnął ręką i powiedział „24 godziny”.

BG/RO – Bułgarka powiedziała tylko „Dawaj” w sensie „jedź”. Rumun spojrzał na d.o. i rej. przez 2 sekundy i powiedział nara!

Covid: Do Macedonii jeszcze trzeba mieć maseczkę wchodząc do sklepu. W Albanii zero covida.

 

Trasa TAM:

 

[kokos]

No i się zaczyna:) obserwuję 

[mariuszn2]

Fajna traska ,a byłaś w Sarandzie ?

I czekamy na fotki ,filmiki i dalszy ciąg relacji !

Edytowane 8 Czerwiec 2021 przez mariuszn2

[seebst]

No no, szykuje się dobry tasiemiec z tej wyprawy 😁 czekamy na wincyj!

[Caesar]

My tu z pandemią walczymy :) pogoda nie dopisuje a ta zwiedza Europę :P

[seebst]

Kto bogatemu zabroni 😝

[quanti86]

Czyli jak zwykle covid upodobał sobie bogate kraje czekam na fotorelację

[Yummy]

Wpis nr 2 - ostatni! 

 

Wracam do pisania! Albania 2021 - Ostatnia (jak na razie) podróż zagraniczna na moto, bo później zaczęło się: pies, drugi kot, drugi pies i już jestem ugotowana – nie pojeżdżę sobie… Swoją drogą historia mojego drugiego psa jest bardzo inspirująca, dlatego pozwolę sobie podlinkować jego album na FB: Kobi - pies, który oszukał Kostuchę

 

 

Postój na siku gdzieś w Bułgarii. Tak, po te spadnięte szelki się później wracałam 17 km

 

Pod wyjazd się teoretycznie przygotowałam. Zawiozłam motka na serwis do znajomego mechanika, wiecie, płyny, klocki, stan opon itd. Fajnie pisać taką relację z perspektywy czasu (minęły prawie dwa lata!) bo dziś już wiem, że wszystko to mogłam/powinnam była zrobić sama/z pomocą mojego ówczesnego chłopaka. No ale na tamten czas jeździłam z takimi rzeczami do serwisu.

Co się okazało zgubne, bo mój mechanik (rumuński) albo się spieszył, albo zamotał, nie wiem jak to wyjaśnić, w każdym razie nie sprawdził mi poziomu płynu hamulcowego w tyle. Nigdy później z nim o tym nie gadałam, więc nie wiem, jak do takiej pomyłki mogło dojść. W każdym razie… Jakoś dzień-dwa przed wyjazdem zorientowałam się, że „szoruje mi hamulec” tzn. klocek (tłoczki) się nie cofają. Dzisiaj jest dla mnie oczywiste, co tam się stało. Ale wtedy – nie wiem co ja miałam w głowie! – jakoś uznałam, że to pierdoła, która nie jest warta uwagi. Nie wiem dlaczego nie powiedziałam o tym ani mechanikowi, ani chłopakowi. Obaj by mi wytłumaczyli, co się dzieje, dlaczego nie mogę tak jechać, i co zrobić. No ale ja byłam „mądrzejsza”. I to jest też jeden z powodów, dla których tak długo nie pisałam tej relacji. Po prostu wstydziłam się swojej głupoty. Ale teraz już mam inaczej trochę poukładane w głowie, wybaczyłam sobie ten błąd, nauczyłam się na tym wiele, i może ktoś inny, kto jest techniczną „nogą” też na tym skorzysta.

 

Ale po kolei. Co ciekawe, poza drobnostkami typu wyjazd w deszczu, brak ręczników na pierwszym noclegu, opóźnione śniadanie (chyba nie polecam tego hotelu, haha), świeceniu oczami i drukowaniu zielonej karty w kiosku na granicy z Macedonią (no przecież przyjmą mi ją jak pokażę na telefonie, nie? pro tip – nie przyjmą) podróż szła gładko aż do Macedonii! Znaczy „gładko” na mój ówczesny mindset. Bo to, co się powolutku, po cichutku uszkadzało w moto, to miało wyjść dopiero później.

 

Krótka lekcja mechaniki dla takich mózgów jak ja dwa lata temu:

Poziom płynu hamulcowego w tyle był za niski. Przez co tłoczek się nie cofał i klocek był cały czas dopchnięty. Koło cały czas hamowało (dając ciekawe doznania przy wjechaniu na piasek/żwirek), co generowało całą masę ciepła. Przez to ciepło resztka płynu hamulcowego została „wykipiana” z układu. Nieustanne hamowanie zniszczyło też tarczę i oponę, która zrobiła się kwadratowa.

 

Stacja benzynowa, gdzie wszystko się zaczęło.

 

Ale o tym miałam się dowiedzieć dopiero pojutrze. Na początek – wypluty na stacji benzynowej przed Skopje (Macedonia) płyn hamulcowy. Cofanie klocka śrubokrętem z pomocą pracownika stacji. Bycie obśmianą przez młodocianą drużynę piłkarską z Albanii (należało mi się!). Paniczne szukanie wifi (Macedonia nie jest w Unii, zatem korzystanie tam z internetu w telefonie potrafi słono kosztować) by napisać do koleżanki, która może zna jakiegoś mechanika. To, że nie znała, nie było jeszcze dużym problemem, bo zawsze ktoś zna kogoś, kto zna kogoś. Większym problemem było to, że następnego dnia miała być niedziela, a po niej jakieś święto. Jeśli jest jedna rzecz, którą Bałkańcy traktują poważnie – to jest to Bóg. Ania od razu mnie zapewniła, że pomocy w święto nie znajdę. To mi o tyle komplikowało plany, że miałam już następnego dnia pracować (praca zdalna). Szybka wiadomość do szefowej, wolny dzień i ruszyłam w trasę do Strugi (Macedonia). Dlaczego ja nie zostałam w Skopje, to sama w sumie nie wiem. Trasa to był jakiś koszmar, bo było ciemno, droga kręta, a ja wiedziałam, że mam tylko przedni hamulec, którym jeśli zahamuję w panice, to zrobię sobie kuku, a żeby nie ryzykować paniki, muszę jechać wolno… W każdym razie jak dokulałam się do hotelu, zagadałam do recepcjonisty, czy mógłby dla mnie zdobyć namiar na mechanika i zostawić go na recepcji. On był z tych kolesi, co raczej są bezużyteczni, a czas w pracy wykorzystują na pisanie jakichś głupot na facebooku do żeńskich gości hotelu. Czy był to pierwszy raz, kiedy zgłosiłam do booking, że na noclegu czułam się zagrożona i że pracownik nadużył swoich praw? Być może…

Kolejnego dnia trochę zwiedzania, znalezienie noclegu w Ochrydzie (tam mieszka ta moja koleżanka, którą swoją drogą serdecznie Wam polecam jako przewodnika po Macedonii. FB: Anka Ochrydzianka) i OK – pojawił się na horyzoncie mechanik, który może nawet pomoże mi w ten świąteczny dzień. Ufff….

 

Ładne kadry - Struga, Macedonia

 

 

Kurioza: dziwne auto, stolik na drzewie, kierunkowskaz zalepiony taśmą i macedońsko-albańsko-amerykańskie przymierze ;) - Struga, Macedonia

 

 

Kurioza: "ogródek" w chodniku, patio mojego hotelu i lektura do poduszki  - Ochryda, Macedonia

 

 

Ładne kadry - Ochryda, Macedonia

 

 

Bałkańska myśl techniczna

 

Po noclegu w dziwnym hotelu, gdzie na każdym stoliczku porozkładane były książeczki Świadków Jehowy (?), a hasło do wifi to było coś w stylu Jezus1234 raniutko czekałam na MOJEGO wybawcę. Ten przyjechał do mnie na, nomen omen, Virago 😉 i pojechaliśmy do niego do warsztatu. Jazda po ochrydzkiej starówce, stromych, wąskich brukowanych uliczkach, mając do dyspozycji tylko przedni hebel… była emocjonująca, co tu kryć. Pierwszy raz też widziałam warsztat „motocyklowy”, który ulokowany był na piętrze. I pierwszy raz tyle rozebranych silników od motocykli i łodzi 😮 Dostałam na wymianę jakieś w połowie zużyte klocki, które miał mój wybawca, świeży płyn oraz dowiedziałam się, że w zasadzie to potrzebuję nowej opony. I tu mnie trochę zmroziło, bo de facto podróżując moto w takim stanie sama się prosiłam o kłopoty. Poza tym miałam już zaklepany hotel w miejscu docelowym, czyli albańskim Ksamilu. Serio był to taki moment, jaki nieczęsto mi się zdarza. Dosłownie siedziałam gdzieś w cieniu kawałek przed granicą z Albanią i kalkulowałam, czy nie lepiej zostać tutaj i ogarnąć na spokojnie moto. Szczególnie że w tamtym momencie miałam tylko rumuński przegląd (czyli ważny tylko w Rumunii), zmasakrowaną tarczę i oponę. Więc gdybym spowodowała jakieś zdarzenie, ubezpieczyciel mógłby się na mnie wypiąć, bo w takich okolicznościach mogliby uznać, że nie ponoszą odpowiedzialności. Ale wiecie jak to jest. Jak już jesteś w połowie drogi, już widzisz oczami wyobraźni tę turkusową wodę i wiesz, że czeka cię pokój z widokiem na morze, to nie ma bata, żeby się wrócić. No przynajmniej nie w mojej głowie, haha! 

 

 

Wjechałam do Albanii, kulałam się kulałam, aż do SH8, bo nie byłabym sobą, gdybym odpuściła Panorama Llogara (nie ja pierwsza jadę na kwadratowej oponie, nie ostatnia, prawda?! Mój tata jeździł polonezem aż druty opon wyłaziły i też dobrze było, haha!) i tam przeżyłam bardzo pozytywny zmysłowy szok, otóż ten rejon oprócz tego, że wygląda jak z bajki, to jeszcze PACHNIE! To był koniec maja i jakoś wszystko kwitło, czy nie wiem co, nie znam się na roślinach, ale zapach powalał na kolana, był taki ziołowo-kwiatowy. Dokulałam się finalnie do Ksamila, jeden teoretycznie stracony nocleg udało się odzyskać i zakwaterowałam się w hotelu (Hotel Queen Margaret Seaside – mnie się podobało).

 

 

Przypominam, że na tamten moment zupełnie nie wiedziałam jeszcze, skąd, kiedy i jak mam skombinować laczka. A już wyłaniał się kolejny problem, mianowicie mój środkowy palec prawej ręki (zaś od hamulca!), który w ostatnich dniach lekko mnie bolał, totalnie spuchł! Jak poszłam do apteki, to pan mi zaproponował dwa preparaty. Jeden z nich, w formie takiego jakby lakieru do paznokci, nałożył mi na palec, i kazał wybierać. Czujecie to – gdybym się zdecydowała na ten drugi (tańszy), to ten, używany, który już dotykał mojego chorego palucha, poszedłby do dalszej sprzedaży! Kosmos. Finalnie, mimo przykładnego stosowania, lek ten mi nie pomógł, gdyż ponieważ był on na grzybicę. A to, co ja miałam, było najprawdopodobniej jakąś bakterią, ale o tym później.

 

 

Kolejne dni spędziłam nie myśląc ani o tarczy, ani o oponie. W Ksamilu przed sezonem nie dzieje się nic, więc jeśli mam wam coś polecić to chyba jedynie restaurację Guvat Bar Restorant. Na zdjęciach mój ulubiony deser - ciasto treleće i musaka

 

 

 

To zdjęcie już znacie - moja skonsternowana mina na myśl o tych wszystkich problemach. 

 

Bo moto też nie ruszałam, więc niczego tak naprawdę nie zwiedziłam. Ale wiecie… Czasem taki wypoczynek i lenistwo też są potrzebne. Finalnie jednak przyszedł czas by zacząć się interesować tematem mojego powrotu. Przechadzając się po mieście szukałam jakiegoś warsztatu, ale te, które znalazłam, zajmowały się tylko skuterami, a motocykliści, jakich udało mi się zaczepić, nie mówili po angielsku. Główkowałam więc, aż przypomniało mi się o znajomym Greku z Bałkan Tripa z roku 2015. Pytam: Znasz jakichś Albańczyków? A on na to: no tak się składa, że mój przyjaciel, którego znam od 25 lat, jest pół-Grekiem, pół-Albańczykiem, a do tego motocyklistą (ma nawet kanał na youtube) i zna wszystkich w Tiranie. Wow, myślę sobie, daleko trochę, ale rekomendacja mocna. Napisałam do wspomnianego Elisiona, który w parę godzin podał mi do wyboru 2-3 rodzaje opon i powiedział, gdzie będą na mnie czekały części. (Tu podziękowanie dla @Milosz Miłosza za ekspercką i błyskawiczną poradę w kwestii wyboru lacza).

Uspokojona, kontynuowałam mój pobyt i relaks.

 

Widoczki z hotelu. 

 

Moje pożywienie 

 

 

Fotki do pokazania starej, żeby ją namówić na Albanię.

 

Poznałam też 4 chłopaków z Polski na moturach. Jak jechali na Blue Eye to proponowali, żebym zabrała się na plecaka z którymś z nich. Jak siebie znam, to pojechałabym z tym najprzystojniejszym. A akurat on zaliczył na tym wypadzie szlifa. Także okazuje się, że dobrze zrobiłam pijąc od rana winko – bo dzięki temu nie mogłam z nimi jechać.

 

 

Kiedy przyszedł czas wyjazdu, mój palec był cały czas chory i średnio działający (przypominam, ograniczało to mój refleks i precyzję hamowania przodem). Do tego wszechobecny w południowej Albanii biały pyłek pochodzący ze skał, które dominują w tym rejonie kraju (każde auto zaparkowane na więcej niż jeden dzień jest nim pokryte), i który sprawia, że jest cholernie ślisko… Co tu mówić, powrót był lekko stresujący. Przynajmniej ta nadmorska część. Nocleg zabukowałam sobie we Vlorze. Tam też poszłam do apteki z nieszczęsnym palcem i dostałam… wodę utlenioną, płyn do odkażania 70% alkoholu i jakiś antybiotyk, który u nas wydawany jest na receptę. Że ja nie jestem zbytnią fanką leków, uznałam, że to będzie takie wyjście awaryjne i zacznę od przemywania wodą utlenioną i tym płynem. Pomogło. 😊 Problem nie powrócił do dzisiaj, a antybiotyk zostawiłam sobie na pamiątkę.

 

 

Myjnie do zmywania tego cholernego pyłku 

 

Kolejnego dnia byłam już umówiona na 10-tą w Tiranie na serwis hamulcowy i wymianę oponki. Przypominam, że jestem cały czas bez internetu, ludzi, z którymi jestem umówiona, nie widziałam na oczy. Podjeżdżam pod wskazany adres, a tam (ruchliwa o tej porze dnia) jednokierunkowa ulica, krawężnik wysoki na 30 cm i warsztacik, w którym znowu nikt nie mówi po angielsku. Żar z nieba, jakieś telefony, pan w klapkach wprowadzający moje moto pod ten morderczy krawężnik, chwila czekania, i pojawiają się moi wybawcy. Finalnie okazało się, że przyjaciel mojego znajomego jest tylko pośrednikiem, części przyszły do sklepu motocyklowego, a robota miała być robiona w warsztacie po sąsiedzku. Proste, nie? 😉 Widząc, że nie ma tego greckiego Albańczyka, którego się spodziewałam, a wszyscy są zajęci pracą, przebrałam się w czapkę z daszkiem, szorty, trampki i ruszyłam na spacer po Tiranie z plecaczkiem. Jakież było moje zdziwienie, kiedy odeszłam 50 metrów i usłyszałam wołanie za mną. Wołał mnie typek w garniturze, który podjechał jego Porsche Cayenne, przedstawił się jako Eli, czyli przyjaciel mojego znajomego, i zaprosił na kawę. Ja, w tym moim stroju jak bezdomna, w Porsche. No ale OK. Podjeżdżamy pod jakiś hotel 200 m dalej, ktoś wybiega odsunąć pachołek, żeby Eli mógł zaparkować, siadamy, gadamy. Okazuje się, że Eli ma dwie firmy, jedną która oferuje coś jakby VOD żeby Albańczycy mieszkający za granicą mogli oglądać swoją telewizję, a druga firma sprzedaje systemy do monitoringu, bramki na lotniska itp. Po wspólnej kawce pojeździliśmy trochę bez celu po Tiranie, finalnie poświęcił mi około 2 godziny, co bardzo doceniam, bo praktycznie co chwila dostawał jakieś telefony z pracy.

Jak wróciłam, mój motek był już gotowy, a w tym sklepie (link na życzenie), oprócz właściciela była jego partnerka, śliczna zielonowłosa Lona. Nie pogadaliśmy dużo, ale dostałam zaproszenie do pobliskiego Durres, bo jak powiedziała Lona, „mają tam dobrą resturację”. Jakoś tak bez przekonania do tego podchodziłam, jak do wszystkiego, co jest nad morzem, haha. Ale w sumie mówię… I tak gdzieś muszę nocować, a Durres jest 30 minut stąd, co mi szkodzi spróbować?

Ale zanim to, stwierdziłam, że chcę uratować ten wyjazd i w końcu coś ZOBACZYĆ. Udałam się prosto do parku narodowego Qafshtama (SH38). I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że w tym momencie zaczęłam słyszeć gdzieś w okolicy tyłu motocykla bardzo głośne grzechotanie, szczególnie na wybojach i przy hamowaniu… Zatrzymałam się gdzieś (piekielny upał, przypominam), oglądam moto, czy coś się nie urwało, nie wisi, ale nie. Otwieram kanapę, może to narzędzia grzechoczą… Też nie. Sprawdzam w kufrach, może tam coś jest luzem. Ewidentnie nie. No ale zajechałam już pokręcić się po tym parku. W pewnym momencie musiałam jednak zawrócić, bo robiło się zbyt stromo i zbyt wąsko na moją chorą rękę.

 

 

 

Skierowałam się do Durres, do wspomnianej restauracji, gdzie okazało się, że ona naprawdę należy do Lony i jej faceta. W dodatku to nie byle jaka restauracja, bo taka nastawiona na wysokiej jakości mięso, gdzie możesz wybrać sobie z witryny, który kawałek wyląduje na Twoim talerzu. (Mają też sklep - tu zostawiam link). Jako że ja smakoszem nie jestem, Lona wybrała dla mnie „po trochu ze wszystkiego” i tak raczyłam się świeżo wypieczonym na miejscu chlebem, soczystym mięskiem i jasnym piwkiem (należało mi się po tych stresach). Jak gości zaczęło ubywać, dołączyła do mnie Lona i siedziałyśmy tak chyba do 1 w nocy, opowiadając sobie "historie całego życia".

 

 

 

 

W „międzyczasie” przeprowadzona została „diagnoza” mojego grzechotania, i z wyraźnym poleceniem „weź ty już lepiej wracaj do domu” – skierowałam się do domu następnego dnia. (Ten grzechot to okazała się rozleciana w drobny mak kiwaczka). Droga powrotna ciągnęła mi się w nieskończoność, a na nocleg gdzieś przed granicą Macedonia/Bułgaria zjechałam do chyba najgorszego hotelu, jaki widziałam w życiu, gdzie całą łazienkę zalewało, a pani powiedziała mi „to podłóż ręczniki”.

Droga powrotna z krótkim postojem na kąpiel w jeziorze Ochrydzkim - bez przygód.

Z Elim, tym od VOD i Loną do dziś jestem w kontakcie.

Koniec.

 

Ogólnie wyjazd udany, Albania przepiękna, przed sezonem cisza i spokój (ja to lubię), po angielsku idzie się dogadać, bankomaty jeszcze były, więc z płaceniem nie miałam problemów. Jeżdżą jak idioci (nawet jak na moje rumuńskie standardy), ale uznajmy, że to taki „lokalny folklor”. 

 

Cały wyjazd trwał od 21 maja do 5 czerwca. 2021

 

Na koniec parę fotek od tak zwanej "czapy"

 

 Królowa statywu i klikacza, haha

 

 

Laleczka na szczęście, portal do 4 wymiaru i próg zwalniający

 

 

Widoczek na Ksamil z jakiegoś wzgórza, gdzie sobie potuptałam pieszo

 

 

Jeszcze taki z mojego okna, bo kto mi zabroni?! 

 

 

 

Kwiaty, kwiaty, kwiaty, kwiaty - w końcu jestem babą! 

 

I na koniec... z bunkrem, bo jakto tak bez bunkra?! 

 

 

Więcej materiałów mam na GoPro, może za kolejne 2 lata je odgrzebię

 

Edytowane 22 Marzec 2023 przez Yummy
dodanie zdjęć

[seebst]

Wszystko ładnie pięknie, ale droga sympatyczna koleżanko - gdzie są zdjęcia? Co się stało, że się nie wyświetlają?

[kaniosz]

no to @maniomen ma godnego przeciwnika  czekam na zdjęcia  

[Fredi]

super Trip aż samemu się namyślam gdzie by się udać w europie hehe  ale  gdzie jest bunkier 😜

[mariuszn2]

A ja myślałem, że to mi wyjątkowo długo i późno zeszło z relacją 

z wypadu do Turcji 2022 ! 🤣

Nie wiem czy wiesz , ale w relacji nie ma ani jednej fotki , są tylko 

same zakazy wjazdu ! 😂

Wracałaś tą samą drogą co przyjechałaś do Albanii, jak sugeruje mapka ?

A co do przygód, które miałaś, to z doświadczenia wiem, że w trakcie 

ich przeżywania człowiek jest w stresie, ale z perspektywy czasu 

okazuje się, że zapadają w pamięć no i są solą relacji !!! Bo jakoś 

tak jest, że nigdy nie idzie tak gładko jakby się chciało !!!

[Franio]

Zdjęcia nie działają. 

[lelon]

Poczytam do snu choc pewnie akcja wartka, także nie wiem czy później zasnę 😅

[Yummy]

Zdjęcia dodane.

[seebst]

No, i super!

[Fredi]

2 godziny temu, seebst napisał:

No, i super!

to tylko ja dalej widzę minusy zamiast zdjęć?  

[seebst]

No faktycznie! Znowu wszędzie zakazy wjazdu. Zaś coś popsuła 🤔

[jacek1]

13 godzin temu, Yummy napisał:

Zdjęcia dodane.

 

A można wiedzieć gdzie?

[Fredi]

1 godzinę temu, jacek1 napisał:

 

A można wiedzieć gdzie?

chyba jakiś niedostępny serwer 😜

 

a nie, mój błąd, już widzę!

Edytowane 22 Marzec 2023 przez Fredi
otworzyłem oczy szerzej :)

[Yummy]

Zdjęcia dodane raz jeszcze, mam nadzieję, że tym razem skutecznie
Odpowiadając na pytanie o powrót - zmodyfikowałam trasę o tyle, że przejechałam przez południe Macedonii. Było duuuużo zakrętów i w jednym miejscu zwężona droga, bo osypał się kawał skalnej ściany 😲 jak gadałam z jakimś Macedończykiem, to powiedział, że to "bardzo zła trasa na moto" - a jak zwykły śmiertelnik tak mówi, to znaczy, że to będzie zajebista trasa na moto, hahaha!

[Franio]

Albania mercedesem i bunkrem stoi. Pięknie tam jest. Kiedyś pojadę.

[popjus]

59 minut temu, Franio napisał:

Albania mercedesem i bunkrem stoi. Pięknie tam jest. Kiedyś pojadę.

Widoki są piękne, ale śmieciuchy to z nich okropne. Byłem 5 lat temu i do dziś nie wiem czy mi się tam podobało czy nie

[seebst]

Ja te same odczucia miałem po Czarnogórze. Niby piękny kraj, ale te śmieci skutecznie tę piękność przyćmiły. Nie wiem czy chciałbym tam wrócić ponownie.

[Rafał]

20 godzin temu, seebst napisał:

Ja te same odczucia miałem po Czarnogórze. Niby piękny kraj, ale te śmieci skutecznie tę piękność przyćmiły. Nie wiem czy chciałbym tam wrócić ponownie.

To prawda jak piwo wypija czy batonik zjedzą to puszka ląduje w krzakach  ale powoli się to zmienia. Byłem kilka razy w Albanii i Czarnogórze i Macedonii i zawsze chętnie tam wracam. To trzeba patrzeć w stronę tych rzeczy które mają piękne a nie po krzakach😉