Chorwacja w pigułce

[Neonkin]

Chorwacja w pigułce.

Od czego zacząć? Może od tego, że był to zupełnie spontaniczny wyjazd z hasłem kto pierwszy ten lepszy. Plan na niego zaczął się odrobinę wcześniej. Gdy zamiast w zatłoczonym Zakopanem wylądowałem w Chorwacji, na który wybrałem się samochodem z Kamillą. Był to kompletnie nieplanowany spontan gdzie w objechałem CR w cztery dni robiąc 3500km. Mój kolega i dobry przyjaciel obywatel @Franio też wybrał się do tego samego kraju z rodziną na kemping dokładnie w tym samym czasie.

Gdy tak wróciłem do domu i zazdroszcząc wszystkim motocyklistom na trasie wpadłem na to że ja się wybiorę tam na taki sam spontan tym razem by polatać motocyklem. Myśl a raczej plan był luźny. Do momentu aż dzwoniąc do @Franio usłyszałem, że mam wpaść do niego by wspólnie wybrać się w Bieszczady..

Szybko policzyłem, że do Bieszczad w jedną stronę mam 760 kilometrów a w dwie to ja już jestem w Chorwacji. Zrobię takie drugie pół i dam radę wrócić.

Gdyby nie zaproszenie @adi234 bym nawet nie rozważał wyjazdu w góry bo byłem tam już ładne parę razy i gdy mam wybierać Chorwackie winkle a Bieszczadzkie to sami rozumiecie.

Choć te które pokazał nam ostatnim razem @adi234 były zajebiste.

Franiowi też nie wiele czasu zajęło by zamienić słowo Bieszczady na Chorwacja. Jednak ja zdążyłem już znaleźć kompana na ten zwariowany pomysł. Zadzwoniłem z zapytaniem do @Monti a jej nawet brew nie pykła gdy się zgodziła.

Pozostało nam jednak teraz znaleźć kompana dla Darka bo w grę wchodziły dwie dwumiejscowe przyczepy. No i teraz kto pierwszy ten lepszy. Telefon poleciał do Janusza który był najlepszym kandydatem. Musieliśmy trochę poczekać bo On miał plan jak randka z kobietą. Zaliczyć dożynki itd.

Pojawiało się już w pewnym momencie zniecierpliwienie. Ale ostatecznie ustaliliśmy datę i skład. Wyszło też na to że ja z Monika polecę z lawetą a te dwa narwańce w jeden dzień zrobią 1000km na motocyklach co jak na Frania śmigającym na BKKingu jest do osiągnięcia tak dla Janusza na Kawasaki Vulcan to już nie lada wyczyn.

Start we wtorek. Z samego rana. Głównie dlatego, że niektórzy po dożynkach musieli odchorować i psychicznie się przygotować.

Ja w poniedziałek nie tracąc czasu pojechałem po Monti. W drodze zaliczyłem wulkanizację żeby wyważyć prawidłowo koła bo czułem jak biją mi opony w przyczepie a to odbijało się to na samochodzie. Wpadałem jeszcze  do @Zakrześ i @ifciaa. I oczywiście dobra kawka i kawałek ciasteczka w miłym towarzystwie. Pożegnałem się grzecznie i ruszyłem do Warszawy przez istny tor przeszkód, rozkopów i robót drogowych.  Późnym popołudniem dotarłem do Monti. Do wieczora załadowaliśmy jej motocykl i zestaw był gotowy do wyjazdu dnia następnego.

Start miał być rychło w czas ale wiadomo zawsze są jakieś obsuwy. Choć nie miało być spiny. Cały dzień poświęcony był na dojazd w pobliże stolicy Chorwacji jaką jest Zagrzeb.

Wystartowaliśmy. Jak się okazało Franio i Janusz już byli w drodze więc jakby trochę przyszło nam ich gonić. Choć szanse były marne gdzieś w drugiej połowie trasy spotkaliśmy się. Od tamtej chwili wspólnie kontynuowaliśmy podróż. Nasza trasa była była bardzo prosta. Głównie autostrady. Polska. Czechy. Austria. Słowenia i Chorwacja. Dzięki sugestiom Darka przez Słowenię przejechaliśmy drogami lądowymi. A dzięki nawigacji w samochodzie mieliśmy najkrótszą i najbardziej krętą drogę przez ten kraj jaką może nam zaoferować. Widoki fajne ale z lawetą było to wyzwanie. Co zabawne Franio i Janusz zbłądzili też w drodze na kebaba choć ich droga była znacznie szybsza i przyjemniejsza. Sam dojazd do hotelu był niezłym żartem Darka dla mnie i Monti bo znalazł najwyżej położony hotel do którego prowadził 14 km odcinek krętej drogi, który piętrzył się ostro w górę.

Ale to był mimo wszystko świetny wybór bo właściciele pozwolili nam za darmo zostawić przed hotelem samochód i lawetę co niezwykle nas ucieszyło i uwolniło od późniejszego szukania parkingu. Nie wspominając już o zaoszczędzonych pieniądzach za parking. Więc zajebiste huraaa!

Spędziliśmy wspólnie pierwszy wieczór. Plan już był więc był luz.

Tak nastała środa. Po śniadaniu i leniwym poranku i po tym jak właściciel zezwolił nam na pozostawienie lawety z autem zrzuciliśmy motocykle. Przebraliśmy się. Przygodę czas zacząć.

Plan był taki by pierwszej kolejności dojechać z Zagrzebia do Senj. I od tej miejscowości niekończącymi się winklami dotrzeć do Zadaru. Był to kawałek drogi. Lecz do zrobienia. Na twarzy Monti chwilami rysowało się małe przerażenie. Jednak ideą tego wypadu był totalny spontan więc nic na siłę. Podzieliliśmy się. Neonkin znaczy ja latał z Franiem czyli z Darkiem a Monti imieniem Monika podróżowała Januszem o imieniu Janusz. Wiadomo, że zatrzymujemy się co jakiś czas i spotykamy się kontrolnie. Z Zagrzebia wskoczyliśmy na autostradę więc do Senj dotarliśmy chyba jeszcze przed południem. Tam pierwszy przystanek z widokiem na morze i marinę. Po przerwie zaczęły się winkle i wspomnienia wypadu sprzed ośmiu lat.

Ta sama droga. Te same przystanki i te same widoki.

Ostro jednak wiało. Nie spodziewaliśmy się. Mnie ogarnęło uczucie że jest to dziwne zjawisko. Choć wiatr nad morzem Bałtyckim nigdy mnie nie dziwi to tu jeszcze bardziej pogłębiało to uczucie zaskoczenia. Był to tak silny wiatr, że w złożeniach można było odczuć jego siłę. Bałem się że popsuje to nam całą frajdę. Biorąc na to jednak poprawkę był mega fun. Uczuciu zajebistości dawała rozmowa przez sparowane intercomy, którego jedynie nie posiadała Monti, Jak później to określiła słysząc nasze opowieści, stwierdziła że może i dobrze, że go nie miała.

Droga do Zadaru minęła w ciągłym powtarzającym się złożeniu. Czysta rozkosz jazdy z pięknymi widokami. Znacie pewnie to uczucie w którym musicie wybierać. Patrzeć na krajobraz czy na drogę. Wiesz że asfalt czysty i ostry co dodaje pewności siebie. Przyjemna szybka jazda. Z kilkoma krótkimi przystankami.

Pierwsza dłuższa przerwa w Zadarze. Odwiedziliśmy słynny czerwony most na chwilę przed wjechaniem do miasta.  Czas spędzony tam poświęciliśmy na poszukiwanie restauracji. Jednak skusiło nas by pospacerować uliczkami starego miasta które zachwycało piękną architekturą i klimatem straganówi, kafejek i wąskich uliczek.

Gdzieś w naszych ustaleniach pojawiło się dotarcie do miejscowości Marina co oznaczało pokonanie jeszcze stu czterdziestu kilometrów. Wszyscy spoglądali na naszą drobną Księżniczkę. Czy porwie się na to by z nami tam dotrzeć? Jeśli tak, oznaczało to, że tego dnia pokonamy ponad czterysta dwadzieścia kilometrów. Wizja sprawdzonej miejscówki przez Frania i towarzystwo trzech troskliwych facetów zgodziła się. Więc ruszyliśmy.

Dotarliśmy. Późnym wieczorem w środę 6 września 2023 roku. Choć spieszyliśmy się by dotrzeć na miejsce zatrzymaliśmy się z Darkiem na punkcie widokowym by przy zapadającym zmroku zrobić zdjęcie na tle półwyspu Primosten.

Wykończeni, uśmiechnięci i tuż przed zamknięciem sklepu spożywczego gdzie nabywając piwko w butelce plastikowej spędziliśmy wieczór na gawędzie i przeżywaniu już powoli minionego dnia. Na miejscu okazało się że nie jesteśmy jedyną ekipą motocyklową, która ulokowała się w tym miejscu. Na pewno stanowiliśmy młodszą i chyba szybszą ekipę.

Dzień następny ustalony został jako ten na regenerację sił co jednak minęło się z tym założeniem bo był to całkiem intensywny dzień i motocykle ostatecznie zaparkowaliśmy długo po zmierzchu.

kolejnym leniwym porankiem z zapowiedzią porannej jajecznicy z której nic nie wyszło wsiedliśmy na motocykle. Planem dnia nazywanym czwartek był szklany taras widokowy Skywalk unoszący się nad riwierą Makarską znajdujący się w parku przyrody Biokovo. Czekała nas trasa stu kilometrów. Droga tam wiodła przez miejscowość Omiś i parking z niezapomnianym widokiem na morze.Dotarliśmy dość szybko i to na tyle że Monti z Januszem z rozpędu przejechali jeszcze dziewiętnaście kilometrów od zaplanowanego miejsca. Jak można się zgubić na odcinku trzech kilometrów trzeba zapytać się ich bo to prawie niemożliwe. A jednak.

Bilety Franio kupił online i wjazd motocykli na górę do obiektu nie był ograniczony postojem. Mogliśmy wjechać w każdym momencie w przeciwieństwie do aut, które wpuszczane były w pewnych odstępach czasu. Droga kręta i szeroka i zadziwiająco długa. Widok? Sami widzicie. Zapiera dech w piersi tym bardziej stojąc na szybie tuż nad przepaścią. Trafiliśmy w o tyle fajnym momencie, w którym nie było zbyt wielu turystów. Jednak gdy zaczęła się sesja Monti pojawili się turyści, którzy skutecznie wypełnili cały kadr. I widok zadowolenia z całej sytuacji idealnie oddawał grymas na jej twarzy. Nie była jedyna to atrakcja tego miejsca. Była też kolejna ale oddalona troszeczkę dalej i troszeczkę wyżej. Prowadziła do niej jeszcze węższa i kręte nie droga a prawie ścieżka.

Dotarliśmy tam z małą przygodą urwania kierunku ale widok był tego wart. 

Ku naszemu zdziwieniu pobyt w tym parku zajął nam bardzo wiele czasu. Samo pokonywanie drogi było czasochłonne. Obiło mi się od uszy podczas wieczornej rozmowy że tam jest parę kilometrów do pokonania ale nie sądziłem że jedzie się tak wolno. W takim skupieniu. Chwilami na prawdę trzeba uważać. Często też trzeba się mijać z samochodami. No i samo zwiedzanie atrakcji jest bardzo przyjemnie I zachęca do spaceru. Czas tam minął nam jak z bicza strzelił. I nie wiadomo gdzie do końca się podział. I wsiadając w drogę powrotną dało się odczuć mały pośpiech 

Monika z Januszem jadąc za daleko odkryli że na tej drodze wyżej są piękne widoki i fantastycznie wyprofilowane zakręty. Ja mogłem pojechać jeszcze zobaczyć te winkle ku zazdrości Frania bo jemu zapaliła się rezerwa. I Faktycznie. Tak jak Monti zapowiedziała zakręty i widoki zachwycały. Zatrzymałem się nawet na chwilę nawapqc się widokiem i uchwycić ten krajobraz.

Droga powrotna oczywiście po raz kolejny zajęła nam sporo czasu. Bo nigdy nie odbywa się w prostej linii do celu. Przystankiem w powrocie do naszej miejscówki był obiad w marinie w miejscowości Makarska z przepięknym widokiem na tę małą zatoczkę. Popołudniowe słońce zalewało oranżem niebo a lazur morza zmienił się na delikatny odcień brązu.

Czas wracać. Wiedzieliśmy że zastanie nas noc. Z Franiem oczywiście walnęliśmy sobie sesję na parkingu widokowym, który jest naszym wspomnieniem w sentymentalnej podróży sprzed ośmiu lat.

Monia z Januszem równym tempem ze stałą prędkością wracali powoli do apartamentu za którymi puściliśmy się w pościg, Znów było przyjemne tempo z długimi zakrętami przy czym zachód słońca był fantastycznym dodatkiem i powodem do tego by się zatrzymać i walnąć sobie pocztówkową fotkę,

Wróciliśmy późnym wieczorem. Zatoka w Marinie nocą wygląda niezwykle urokliwie i jest bardzo cichym miejscem. Miałoby się ochotę na spacer.

Zmęczenie i późny powrót był wystarczającym powodem by usiąść wspólnie na tarasie przy piwku w plastiku. Zeszło nam znów do późna, 

Piątek był czasem wolnym, zaplanowanym. Tego dnia pojechaliśmy zobaczyć wyspę Primosten. Pomysł fantastyczny ale w rzeczywistości było to wejście na patelnię.

Wyspa piękna i urokliwa. Wąskie uliczki przeplatane małymi knajpkami z widokiem na morze. Na samej górze o dziwo znajdował się cmentarz co jakby zdawało się być zaskakujące w takim miejscu. I jakby był przez zaskoczenie turystów lokalną atrakcją. Niestety, żar lał się z bezchmurnego nieba i marzyłem o tym by wsiąść na motocykl być czuć kojacy powiew wiatru.

Ja sugerująco uparłem się na to by jechać zrobić sobie parę fotek na winklach. Nie było jakby wcześniej zbyt wielu okazji bo jak dotąd nasza podróż zdawała się mieć napięty grafik. Darek jako znawca tych dróg poprowadził nas tak by jakiś pasował do winklowania i fotografowania.

Fotografem mianowana została Monti ze swoim aparatem i moim telefonem. Zabawne bo tyle razy jednego zakrętu w jedną i drugą stronę to ja w życiu nie pokonałem. Można powiedzieć że stałem się mistrzem tego łuku drogi. Każde ujęcie skutecznie psuł mój interkom w duecie z Janosikiem, który włączał się za każdym razem gdy dojeżdżałem do mojego telefonu w dłoni Monti i skutecznie uniemożliwiał zrobienie choć jednej dobrego zdjęcia.

W końcu po małych konsultacjach w pierwszej kolejności wyłączyłem intercom a drugie to odkryliśmy możliwość robienia serii zdjęć w telefonie co znacznie poprawiło możliwości i ich jakość

Nie wiem ile razy pokonałem ten zakręt. Na pewno tyle razy, że Franio się znudził jazdą w tę i z powrotem. Tak jak Janusz. 

Nawet sam złapał za aparat licząc że będzie? Szybciej? Tak naprawdę uznałem, że starczy bo na jednej z nawrotek ustawił się jakiś wkurwiony turysta, który jak odniosłem wrażenie zaczął polować na mnie. Chwilami podbiegał do mnie a ja z każdym razem zatrzymywałem się co raz bliżej. Myślę, że to chyba był też moment końca cierpliwości moich kompanów.

Czas ruszyć dalej Albo wracać bo jeden z nas się uparł, że chce iść na plaże się wykąpać i potrzebuje kontaktu z nią. A że to był dzień z listą życzeń wróciliśmy do bazy wciągnęliśmy kapielówki i poszli się kontaktować z plażą i mokrą wodą. Okazało się że nasza Gwiazdeczka nie wzięła stroju kąpielowego i zazdrością w oku patrzyła jak my we trzy ogry pluskali się w wodzie no i Panienka z okienka wkurwiona patrzyła na nas z brzegu.

Miała chwilę czasu by się rozmarzyć i pobłądzić myślami pewnie…

W każdym razie. Kąpiel w tej słonej wodzie fajna. Nikt się nie utopił. Więc było ok.

To był ostatni planowany dzień w tym mieście więc trzeba było ruszyć na stare miasto. Wiadomym było że wrócimy późno.

W drodze wpadliśmy na mały punkt widokowy który pamięta swoim wyglądem bardziej przypominał? Choooj wie co? Stalowa pordzewiała i wysoka ambona? Na pewno pamięta Mieszka pierwszego. W każdym razie stamtąd rozpościerał się cudowny widok na zatokę i miejscowość jaką dla nas wyszukał Darek.

Choć pogoń moich współtowarzyszy za suwenirami okazała się tak owocna, że naprawdę zeszło się do późnych godzin. Poszliśmy jeszcze coś zjeść. Usiedliśmy wspólnie w restauracji. Pięknie ulokowana w starych zabudowaniach. Stoliczki umieszczone na zewnątrz pośród lamp i chylącemu się ku końcowi dniu nadawało nam uczucie przytulności i niezwykłemu urokowi tego miejsca.

Janusz ewidentnie nie rozumiał menu, szczególnie tego z działem ryb bo Monti musiała mu je wytłumaczyć nawet w obecności kelnera. Brakowało jeszcze tylko atlasu ryb. Pamiętać by następnym razem go zabierać specjalnie dla Janusza.

Cudowny wieczór. Piękne i urokliwe stare miasto. Wąskie uliczki z mnóstwem kafejek restauracji i sklepików. Spacerując  powoli wąskimi uliczkami przeciskając się pomiędzy turystami można się niemalże zgubić. Czuć klimat beztroski. Zatrzymajacego się czasu. I tej chwili która po prostu ma trwać. Widzieliśmy nawet lokalne wesele i pokaz mody w wykonaniu zaproszonych gości.

Po miło spędzonej kolacji leniwym spacerem odnaleźliśmy motocykle. Wsiedliśmy i tuż przed powrotem z Darkiem zrobiliśmy sobie mały objazd pięknie oświetlonego starego miasta. 

Wieczorem usiedliśmy do naszego stałego punktu programu i omawialiśmy po troszę naszą strategię na drogę powrotną. Wyszło na to, że plan jest znów dość ambitny ale do zrobienia. Poranek spędzimy na spokojnie, jednak od momentu startu będzie to operacja wędka spławik. Szybko i prosto do celu.

Biesiadowanie znów znam zeszło do późnych godzin nocnych.

Dzień powrotu. Sobota. Więc czas ustawić się na start.

Wymyśliliśmy, że tego dnia ja z Monti wrócimy do hotelu w Zagrzebiu i załadujemy motocykle. Do Zagrzebia pojedziemy wszyscy razem. Franio i Janusz tuż przed miastem odbiją do zarezerwowanej już miejscówki zlokalizowanej w mieście Krapina a ja z Monią do nich dojedziemy.

Wracaliśmy tą samą trasą którą przybyliśmy do Mariny prowadzącą przez Zadar i Senj bo szkoda było nam pozostawić widoki, które towarzyszyły nam jadąc na południe. Tempo było już znacznie szybsze bo skupiliśmy się na powrocie. Wszyscy oglądaliśmy się na jedyną dziewczynę w naszym towarzystwie. Ale tak wyrwała do przodu że nie mogliśmy jej dogonić. Nie wiedzieliśmy że Monti tak potrafi wyprzedzać i jeździć z takimi prędkościami. Mieliśmy podejrzenia. Z Darkiem oczywiście, że Janusz ją spowalnia gdy jadą wspólnie. A tym dziwniejsza nasza teoria, bo Janusz z nami zawsze z Vulcana wyciskał co się dało i nigdy nie wyglądał na kogoś kto by się ociągał. W każdym razie Monti zaskoczyła nas.

Co niezwykłe do Chorwacji przyjechaliśmy już właściwie po sezonie letnim. I dało się odczuć to na drogach. W kierunku na południe droga niemalże pusta. Rewelacyjnie się jechało. Natomiast w drodze powrotnej był weekend i samochodów i motocykli na drodze po prostu ogrom. Znaczy tak jak zawsze.

Do Senj wróciliśmy bardzo szybko. Tam zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę na odpoczynek. Czekała nas teraz trasa do Zagrzebia. Darek zaproponował tym razem trasę która nie wiodła autostradami lecz trochę urozmaicił nam powrót. Jechaliśmy w wiekszości drogami krajowymi, które również oferowały rozmaite zakręty, które pozwalały sobie jeszcze poszaleć. Przejechaliśmy ten odcinek bardzo sprawnie z małymi przystankami.

Na obwodnicy tuż przed Zagrzebiem rozdzieliliśmy się. Z Monią kolejny raz wjechaliśmy czternasto kilometrowym odcinkiem specjalnym wiodącym w górę. Motocykle spięliśmy dość szybko i sprawnie bo wiedzieliśmy już dokładnie co i w jaki sposób. Ustawiając samochód przodem do kierunku jazdy usiedliśmy jeszcze wspólnie przy kawie przy zapadającym zmroku. Czas ten trwał bardzo krótko ale dało się odczuć rozluźnienie. Udało się nam wrócić i co najważniejsze szczęśliwie.

Radowała nas też myśl że tak szybko udało się nam pokonać trasę powrotną. Wsiedliśmy do auta i wieczorową porą ruszyliśmy na spotkanie z resztą ekipy. Dojechaliśmy wieczorkiem gdzie Darek i Janusz już rozpoczęli biesiadowanie niecierpliwym oczekiwaniem na nasz przyjazd. I kolejny raz nasze rozmowy zeszły się nam do nocy.

Miniony dzień kolejny raz był  bardzo intewnsywny ale wieczorami jakby nie czuć zmęczenia. Szliśmy spać dopiero na hasło, …"że trzeba by było może iść spać? Co?".

Nazajutrz ambicją nasz plan bił na głowę ten z dnia poprzedniego. Mieliśmy na raz wrócić do domów. Jechaliśmy wszyscy razem wspólnie planując postoje na tankowania i posiłki. Odwiedziliśmy w międzyczasie we Wiedniu siostrę Darka.

Fajnie tak jechać wspólnie. Mimo wszystko, że jest pośpiech to jesteśmy ekipą i dbamy o to by wrócić szczęśliwie. Na jednej ze stacji benzynowych gdzieś na południu Czech odkryłem, ja Zbyszek, że pojawiły się nasze zdjęcia na stronie internetowej fotografa robiącego zdjęcia motocyklistom pokonującym jeden z zakrętów na trasie z Zadaru do Senj. Tak naprawdę mamy je dzięki Darkowi, który w trasie go wychwycił. Możemy sobie jednak z Darkiem podać rękę bo ja też mam taki tyci w tym wkład. Ale to właśnie dzięki niemu mamy tę niezwykłą pamiątkę.

Z każdym kilometrem widać było już zmęczenie Darka i Janusza, którzy naprawdę podjęli się wyzwania. Jechali siłą rozpędu. Na jednej ze stacji w Polsce pożegnaliśmy się. A na trasie przyszedł moment w którym nasze drogi się rozeszły.

My wspólnie z Moniką ruszyliśmy w kierunku jej domu. Zaproponowała krótszą i szybszą trasę niż A1 i A2 w kierunku Warszawy, która była mniej zatłoczona więc droga powrotna minęła nam szybciutko. Wpadliśmy do jej garażu. Szybko ściągnęliśmy jej motocykl. Przestawiliśmy mój. Ja gdzieś po drodze postanowiłem że wrócę do domu. Monia zaproponowała mi gościnę ale pomyślałem że wieczorem nie będzie takiego ruchu. Zaliczając drzemkę na trasie spokojnie sobie pojadę. Było już koło dwudziestej drugiej więc pożegnałem się z Moniką i ruszyłem w drogę powrotną.

Wróciłem koło 4 rano. Nawet nie byłem  zmęczony. Powiedziałbym szczęśliwy i pełen wspomnień i towarzystwa pięknych ludzi. Ucieszyłem się, że było tak treściwie. Trochę myślę o tym że minęło osiem lat od ostatniego wypadu motocyklowego do Chorwacji. Zastanawiam się ile czasu musiało minąć by się zorganizować i wrócić tam. Marzę by wracać tam częściej. Choć na chwilkę. Doświadczać tego kraju właśnie w ten sposób i w tym samym gronie. Darek z Januszem też trochę zadeklarowali podróż tam i z powrotem systemem lawetowym. Jakby nie patrzeć do ich podróży i czasu w siodle trzeba doliczyć dwa tysiące kilometrów. 

Było pięknie i szybko. Wyprawa pełna treści intensywnej podróży. Dużo starych wspomnień i nowych przeżyć. Stare i nowe miejsca. Nasyciłem się podróżą i za parę tygodni będzie mi mało.

Takim widokiem nas przywitała ostatniego dnia o poranku pewnie dlatego byśmy za nią tęsknili i kusiła nas byśmy tam wrócili.

Taka Chorwacja w pigułce…

 

[radzior]

Na lawecie do Chorwacji??  Oszukany wypad 🤣😉

[Neonkin]

10 minut temu, radzior napisał:

Na lawecie do Chorwacji??  Oszukany wypad 🤣😉

Przepraszam. Zachowałem się jak gówniarz

[Franio]

Tak wlasnie było! Pomysl tak szybki i szalony. Nie było czasu na pitu pitu. Decyzja zapadła w piec minut i to zawsze chciałem popełnić. To była sama esencja. Super ekipa! A co do Zbycha to polecam wyjazdy z tym allegrowiczem   należało by to jedynie przykryć innym wyjazdem ale nie za osiem lat...

 

@radzior to był wypad na tor wyścigowy "jadranska magistrala" lawete musisz wybaczyć  

 

Edytowane 1 Październik 2023 przez Franio

[Neonkin]

12 minut temu, Franio napisał:

@radzior to był wypad na tor wyścigowy "jadranska magistrala" lawete musisz wybaczyć  

To jest kurła argument!

chciałem też dodać że na lawecie Włoch więc wiecie nigdy nie wiadomo

Ale argument z torowaniem po magistrali to jest to!

[Franio]

Co do fotek to faktycznie możemy sobie ręce podać.  Ja zauważyłem ale ty przyklepałeś że wracamy do gościa.

 

[Neonkin]

2 minuty temu, Franio napisał:

Co do fotek to faktycznie możemy sobie ręce podać.  Ja zauważyłem ale ty przyklepałeś że wracamy do gościa.

 

Dokładnie.

Warto było wrócić.

Ja go kompletnie nie zauważyłem. 

[mariuszn2]

Fajny wypad do CR , ale z doświadczenia wiem , że takiego jak w 2015 już się nie zrobi !

 

No ale qrna , motocykle na przyczepie , jak emeryci ?!!! 🤣

Edytowane 2 Październik 2023 przez mariuszn2

[Franio]

Znaczy ja z Januszem byliśmy na kołach, nastąpiła zmiana decyzji w ostatniej chwili. 

 

Że Zbychu z Monia pojechali na lawecie to akurat okazało się dobrym pomysłem i popieram, bo było kilka powodów dlaczego tak.

 

Wypad z 2015 był no.1 ale ten był nie gorszy, napewno inny, napewno szybszy

 

[Neonkin]

8 godzin temu, mariuszn2 napisał:

Fajny wypad do CR , ale z doświadczenia wiem , że takiego jak w 2015 już sie zrobi !

Moje dzisiejsze wyjście po bułki nie będzie już takie samo jak w 2015 roku. Ale .huj z tego bo nie rozumiem?

Ja nie będę tego porównywał. W jednym i w drugim przypadku byłem tak samo pewnie głodny.

Chodzi o to że ten jest świeży. Pachnie świeżymi wspomnieniami i opona jeszcze świeżo pozdzierana.

I był zajebisty. Intensywny. Nie zdążyłem się znudzić. I nie czułem pogoni za czymś lub za czyimiś wspomnieniami. Były wspólne i brałem w tym czynny udział.

i zostawiliśmy sobie furtkę właśnie po to by móc tam wracać częściej. Tak zwyczajnie ja Darek. Nie czekać 8 lat.

Było fantastycznie. Było wyku...iście zajebieście

i nadal jestem głodny.

 

Motocykle na przyczepie? a jaka to różnica? Ja pojechałem ze znajomymi zabawić się do Chorwacji. Znaczy tam a nie w drodze do niej?

A to że przejechałem ten odcinek w miłym towarzystwie spędzając czas na rozmowie i w komfortowych warunkach?

Nie wiem skąd to qrna? Emeryci? Czy na którymś ze zdjęć widzisz emeryta na motocyklu?

 

[Tomula]

Super wypad, super ekipa, super zabawa 👍.

Nic tylko zazdraszczać 😉.

[Neonkin]

20 minut temu, Tomula napisał:

Super wypad, super ekipa, super zabawa 👍.

Nic tylko zazdraszczać 😉.

Tak było!

Dziekuje

[mariuszn2]

Chodziło mi o to, że pierwszy taki egzotyczny wypad najbardziej zapada w pamięci ! 😂

Jak zapewne wiecie, ja po 2015  zaliczyłem sporo epickich wypadów i to na 3 kontynentach,

byłem też ponownie w Chorwacji, ale do tego wypadu z 2015 czuję największy sentyment !

 

[Neonkin]

Tamten był fantastyczny ale nie powiem ze lepszy.

Boje się powiedzieć na głos że ten mi się bardziej podobał pod wieloma względami.

Jestem motocyklowo dojrzalszy. Jeździło mi się pewniej. Bardziej świadomie.

Nie czułem że lecimy by zobaczyć jak najwięcej.

Teraz jakby degustowalem to miejsce. Nic na siłę ale mam wrażenie że poznałem to miejsce bardziej świadomie. 

 

 

[nieaktywny2]

To ja tą pigułke bym poprosił. ..

 

 

Czy to zawsze jest Chorwacja ? Czy inne kraje też można sobie wyobrazić?

Jak to działa? 🤔🤣🤣

Edytowane 2 Październik 2023 przez rafix

[adi234]

Zazdrość i żal ściska mi dupę, szkoda że nie mogłem z wami pojechać. 

 

[Neonkin]

Godzinę temu, rafix napisał:

To ja tą pigułke bym poprosił. ..

 

 

Czy to zawsze jest Chorwacja ? Czy inne kraje też można sobie wyobrazić?

Jak to działa? 🤔🤣🤣

A żeś ki Rafiniuniu zaimponował

 

Zacząłbym od wyciągnięcia Bandita. Starlbym z niego kurz.

Wiesz. Podróż zaczyna się od pierwszego kroku. To zawsze dobry poczatek.

Chorwacja to takie miejsce do ktorego zawsze fajnie sie wraca

Myślę że to dobry początek.

Działa spontanicznie. Decyzja potem plan. 

Chyba w tej kolejności

Godzinę temu, adi234 napisał:

Zazdrość i żal ściska mi dupę, szkoda że nie mogłem z wami pojechać. 

 

Wiesz byłeś na ustach. I wiem że gdy była mowa o Tobie padło słowo "szkoda"  

Wiesz, że pamiętamy? Prawda?

Rozpoznaliśmy teren teraz w sezonie trzymać gotowość.  Na ile to możliwe oczywiście.

[kaniosz]

Zbyszek super relacja, dobrze się to czyta, a jeszcze lepiej ogląda zdjęcia z Waszego wypadu. Troszkę Wam zazdroszczę, nie powiem że nie 😁 no i szacun dla Frania i Janusza, że chciało im się na kołach jechać. Muszę się kiedyś wybrać na tą Chorwację w końcu 🙂

[kokos]

53 minuty temu, kaniosz napisał:

Muszę się kiedyś wybrać na tą Chorwację w końcu 🙂

ot to to. Zaczyna sie powolutku klarować zarys planu na wakacje ’24

[seebst]

1 godzinę temu, kaniosz napisał:

no i szacun dla Frania i Janusza, że chciało im się na kołach jechać

A co w tym takiego nadzwyczajnego? Dla mnie to sama przyjemność dojechać wszędzie na kołach, a nie na skróty 😉

 

Chorwacja ma w sobie to coś, że zawsze się chce tam wracać. W tym roku byłem w Chorwacji dwa razy, ale samochodem i w przyszłym chyba też pojadę. Jednak motocyklem dużo lepiej.

 

Zajebbiście napisana relacja! Mi wspomnienia też wróciły, mimo że nie aż tak odległe, jednak każde zdjęcie przypomina mi te najpiękniejsze chwile spędzone w tym pięknym kraju. Gratuluję super przygody! 🤗

[mariuszn2]

7 godzin temu, Neonkin napisał:

Tamten był fantastyczny ale nie powiem ze lepszy.

Boje się powiedzieć na głos że ten mi się bardziej podobał pod wieloma względami.

Jestem motocyklowo dojrzalszy. Jeździło mi się pewniej. Bardziej świadomie.

Nie czułem że lecimy by zobaczyć jak najwięcej.

Teraz jakby degustowalem to miejsce. Nic na siłę ale mam wrażenie że poznałem to miejsce bardziej świadomie. 

 

 

 

I tu się z Tobą zgodzę , drugi czy kolejny raz odbiera się bardziej świadomie.

Zna się już trasę, mniej więcej wiadomo czego się można spodziewać !

A za pierwszym razem to człowiek nie wie, czy bardziej jechać czy oglądać widoki  ! 🤣

A tą fajną relację to wciągnąłem nosem niczym ścieżkę, choć byłem już padnięty ! 

 

[seebst]

13 minut temu, mariuszn2 napisał:

A za pierwszym razem to człowiek nie wie, czy bardziej jechać czy oglądać widoki

Pamiętasz ile czasu zajęło nam pokonanie paru kilometrów w kanionie Dades? Ledwo co wsiedliśmy na motocykl, ujechawszy 500 metrów... i po jeździe 🤣

[Neonkin]

2 godziny temu, mariuszn2 napisał:

 

I tu się z Tobą zgodzę , drugi czy kolejny raz odbiera się bardziej świadomie.

Zna się już trasę, mniej więcej wiadomo czego się można spodziewać !

A za pierwszym razem to człowiek nie wie, czy bardziej jechać czy oglądać widoki  ! 🤣

A tą fajną relację to wciągnąłem nosem niczym ścieżkę, choć byłem już padnięty ! 

 

Dokładnie. Widzę że doskonale mnie rozumiesz

Pod tymi słowami podpiszę się obiema rękoma.

3 godziny temu, seebst napisał:

A co w tym takiego nadzwyczajnego? Dla mnie to sama przyjemność dojechać wszędzie na kołach, a nie na skróty 😉

 

Chorwacja ma w sobie to coś, że zawsze się chce tam wracać. W tym roku byłem w Chorwacji dwa razy, ale samochodem i w przyszłym chyba też pojadę. Jednak motocyklem dużo lepiej.

 

Zajebbiście napisana relacja! Mi wspomnienia też wróciły, mimo że nie aż tak odległe, jednak każde zdjęcie przypomina mi te najpiękniejsze chwile spędzone w tym pięknym kraju. Gratuluję super przygody! 🤗

Ja uważam że pokonanie 1000km w około myślę 11 godzin to niezły wynik. Trzeba doliczyć że kolędzy się zgubili i pojechali w przeciwną stronę na kebaba

 

5 godzin temu, kokos napisał:

ot to to. Zaczyna sie powolutku klarować zarys planu na wakacje ’24

Masz fajny zarys planu 😀

[jacekrysiek]

macie rozmach panowie ! takie wycieczki ze spontaniczna zmiana planu to najlepsze sa.. .respect dla Janusza i Frania 

a wszystkim gratuluje wspanialego urlopu - widac ze zgrane towarzystwo

[Neonkin]

6 godzin temu, kaniosz napisał:

Zbyszek super relacja, dobrze się to czyta, a jeszcze lepiej ogląda zdjęcia z Waszego wypadu. Troszkę Wam zazdroszczę, nie powiem że nie 😁 no i szacun dla Frania i Janusza, że chciało im się na kołach jechać. Muszę się kiedyś wybrać na tą Chorwację w końcu 🙂

Warto. Wbrew pozorom to nie lądowanie na Marsie choć kawałek drogi trzeba ebnąć.

Ja z Pomorza to w ogóle mam w hoook drogi.

Pokazuje mi 1250km. Choć zrobiłem to już raz na raz.

Wkurza mnie trochę trasa na południe kraju bo ja już tyle razy nia jechalem ze nie znajduje w tym żadnej atrakcji. Troche nudna. I napierdzielam jak kurier.

2 minuty temu, jacekrysiek napisał:

macie rozmach panowie ! takie wycieczki ze spontaniczna zmiana planu to najlepsze sa.. .respect dla Janusza i Frania 

a wszystkim gratuluje wspanialego urlopu - widac ze zgrane towarzystwo

Czekałem trochę aż coś napiszesz. Byłem ciekaw co powiesz

 Zgrane. Znamy się trochę jak łyse konie. 

A Ciebie też poznałem osobiście na ostatnim zlocie. A od kiedy jesteśmy na forum?

Też ładne parę lat